Anlaşılmayacağını düşünerek hiçbir şey anlatmama eşiğine gelmeden susmayı öğrenemiyor insan. Anlatıyor, anlatıyor. İnsan çünkü anlaşılmak için var.

Anlaşılmadıkça da anlıyorsun ki insanların dört başı mamur doğruları var; anlatma, kemiksileşmiş fikirleri var; anlatma, hayatın sırrını çoktan çözmüşler; anlatma!

Susuyorsun sonra, dinliyorsun. Anlatıyorlar. Anlatsan da anlamayacaklar. Yormuyorsun kendini, savaşmıyorsun yel değirmenleri ile. Değişmeyeceğini bildiğin bir şeyi değiştirmek için uğraşmıyorsun. Hatta susarak olduğu gibi kabul ettiğini sanırlar ama aslında olduğu gibi reddediyorsun…