Kafamın içinden geçen milyonlarca düşüncenin somut bir ağırlığı olmamasına rağmen hissediyorum bende yarattıkları yükleri. Biliyorum aslında uyuyunca da geçmeyecekler, gitmeyecekler fakat belki de ben kaçış yolu arıyorumdur kendime; kendimce. Düşüncelerimin, düşündüklerimin arasında kaybolup gidiyorum. Cevabını bulamayacağım sorularla mı boğuşuyorum yoksa cevaplarını bulabilme ümidiyle mi debeleniyorum? Bulabiliyor muyum cevapları? Bitirebiliyor muyum içimdeki düşüncelerin saçtığı beyin kemiren zehirleri? Toplumun yarattığı endişelerle bir yerlere mi sürükleniyorum yoksa kendi doğrularımın peşinden gitmeye çalışırken tökezleyip tekrar ayağa kalkmaya mı çabalıyorum?

Ben de bilmiyorum.