Önce şöyle bir baktım ufka doğru, alabildiğine aydınlıktı. Ardıma bakasım pek yoktu ama içim içimi yedi, döndüm, bırakıp ta gitmek içime oturdu. Vedalaşmaları sevmem zaten, sessizce çekip gitmiştim. Neden hala zor oluyordu? Yaşanmışlıkları silmek neden bu kadar zordu? O kapıdan çıktığım andan itibaren başladı ve bir ömür boyu sürecekti, biliyordum…