Aklından kendince garip fikirler gelir geçer bazen. Susarsın ya hani. Öyle saatlerce sessiz sakin. Durduğun yerde durmaktan başka bir şey yapmazsın. Aslında kimseye yoktur bir zararın. Ya kendine?

Düşündüğün, uğraştığın şey zaten o. Kendine zarar veriyorsun ve vereceksin. Bunun sonunda ya kurtulursun, ya daha da işin içine girersin. Dipsiz kuyu gibi gittikçe aşağı inersin. Kurtulursan ne güzel… Kurtulamazsan zor günler…

Tabii kurtulabilmenin yolunu bulabilmek için “teori ve pratik” bilgi gerekiyor. Ve tüm bunları o anın şartlarında kullanabilmek. Kullanabilmesi zor işte. Herkese nasip olmaz. Bunları yapamadığın an ne dünya zevk verir ne hayat. Bu suskunluk sürüp gider ta ki sen çözene kadar.

Kimseye yok ya zararın, kendine de olmasın. Ne gerek var bu suskunluklara? Çözüm bilgimizde, çözüm elimizde. Çözmek dileklerimle…